Η Μοναξιά ως χώρος αναστοχασμού

Σε στιγμές σιωπής και ειλικρίνειας με τον εαυτό μας, πολλοί έχουμε ψιθυρίσει:
«Είμαι μόνος μου. Είμαι μόνη μου.»
Κι ενώ ο κόσμος γύρω μας μπορεί να είναι γεμάτος, η αίσθηση του ανήκειν, η ουσιαστική σύνδεση, λείπει.
Συχνά, αυτή η μοναξιά συνοδεύεται από μια απορία σχεδόν βασανιστική:
«Γιατί συνεχίζω να ελκύω τους λάθος ανθρώπους;»
Σε τέτοια ερωτήματα, έχουμε την τάση να δίνουμε πρόχειρες, γραμμικές εξηγήσεις:
“Φταίω εγώ”, “οι άλλοι είναι τοξικοί”, “δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι”.
Κι όμως, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ποτέ τόσο απλές. Είναι πολυεπίπεδες, συνυφασμένες με την ιστορία μας, τις πρώτες μας εμπειρίες, τα συστήματα στα οποία ανήκουμε.

Οι επιλογές που κάνουμε — και στις σχέσεις — δεν είναι τυχαίες. Φέρουμε μέσα μας αφηγήσεις, ρόλους, σιωπές και προσδοκίες που μας έχουν δοθεί ή που έχουμε ασυνείδητα αναλάβει.
Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μαθαίνοντας πως πρέπει να φροντίζει τους άλλους για να αξίζει αγάπη, είναι πιθανό να προσελκύει σχέσεις όπου νιώθει υπεύθυνος, παραμελεί τις δικές του ανάγκες και τελικά εξουθενώνεται. Όχι επειδή “είναι αφελής”, αλλά επειδή αναπαράγει ένα ρόλο που κάποτε υπήρξε χρήσιμος — και ίσως ακόμη παραμένει “γνωστός”.

Το να είσαι μόνος ή μόνη δεν είναι απόδειξη αποτυχίας. Αντιθέτως, μπορεί να είναι μια σπάνια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού. Να ακούσεις τον εαυτό σου έξω από τον θόρυβο των άλλων.
Να αναρωτηθείς:
Ποιος είμαι όταν δεν προσπαθώ να γίνω αρεστός;
Τι ζητάω πραγματικά από μια σχέση;
Σε ποια μοτίβα λέω “ναι”, ενώ μέσα μου φωνάζω “όχι”;
Η μοναξιά, όταν δεν καλύπτεται βιαστικά, μπορεί να γίνει έδαφος ριζώματος. Ένα ενδιάμεσο στάδιο, απαραίτητο για να έρθει κάτι αληθινό.

Η μετάβαση από την αυτοκατηγορία στην αυτοκατανόηση είναι θεμελιώδης.
Δεν πρέπει να «διορθώσουμε» τον εαυτό μας για να βρούμε την αγάπη. Ίσως χρειάζεται να συναντήσουμε τον εαυτό μας, με σεβασμό, τρυφερότητα και ειλικρίνεια. Μόνο τότε μπορούμε να σπάσουμε τα μοτίβα που μας εγκλωβίζουν και να δημιουργήσουμε σχέσεις που δεν βασίζονται στον φόβο, αλλά στην παρουσία.

Αντί επιλόγου Δεν ελκύουμε “λάθος” ανθρώπους επειδή είμαστε κατεστραμμένοι ή αφελείς. Επαναλαμβάνουμε ό,τι κάποτε  μάθαμε ως αγάπη — ακόμη κι αν μας πονάει.
Όμως η επίγνωση μας δίνει επιλογή. Και κάθε φορά που κοιτάμε με ειλικρίνεια αυτά που κουβαλάμε, κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά όχι μόνο στον άλλο, αλλά και στον εαυτό μας.