«Πένθος: Χάνοντας έναν αγαπημένο, χάνω και ένα κομμάτι του εαυτού μου»

Το πένθος είναι μια φυσική αντίδραση στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου,  ή ενός σημαντικού μέρους της ζωής μας, όπως η υγεία, μια σχέση ή ακόμα και μια περίοδος ζωής.

Η βίωση και η διαχείριση του έντονου ψυχικού πόνου που συνεπάγεται μια απώλεια είναι αναπόφευκτη εμπειρία της ζωής, καθώς όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή μας θα έρθουμε σε επαφή με την οδύνη της. Καθένας από μας έχει δικό του τρόπο και δικό του ρυθμό με τον οποίο επεξεργάζεται το πένθος, το οποίο δεν αφορά μόνο το φυσικό θάνατο, αλλά όλες τις απώλειες τις οποίες νοηματοδοτούμε ως σημαντικές. Η διαχείριση του πένθους φαίνεται να είναι από τις πιο απαιτητικές καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Συστημικά, χάνω έναν σημαντικό άνθρωπο σημαίνει παράλληλα χάνω μια σημαντική για εμένα σχέση, χάνω κάτι δικό μου, κάτι από τον εαυτό μου, αποσυγκροτούμαι.

Κάθε απώλεια επομένως σηματοδοτεί μια  ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, καθώς κάτι χάνεται, κάτι πεθαίνει, χωρίς να το έχω επιλέξει. Συχνά αυτό που χρειάζεται κάθε άνθρωπος που πενθεί, για να καταφέρει να αντέξει όλη αυτή την οδύνη, τον ψυχικό πόνο, είναι ανθρώπους που ξέρουν να ακούνε, ξέρουν να συμπορεύονται και να αναγνωρίζουν τη δύναμη του ατόμου που πενθεί.

Και αν δε ξέρουν πως, απλά ρωτούν. 
Η ικανότητα μας ως άνθρωποι να βιώνουμε τόσο οδυνηρές συνθήκες και να αντέχουμε, όπως και να έχει, είναι η πιο μεγάλη απόδειξη της δύναμης μας. Οι ήρωες δε φαίνονται μόνο στη διάσωση, αλλά και στη διαχείριση της απώλειας. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ηρωικό να βιώνω τόσο μεγάλο ψυχικό πόνο και να εξακολουθώ να παλεύω.

Στη συστημική ψυχοθεραπεία, η διαδικασία του πένθους εξετάζεται ως κάτι που επηρεάζει ολόκληρο το οικογενειακό σύστημα και όχι μόνο το άτομο που έχει χάσει το αγαπημένο του πρόσωπο. Η θεραπεία μπορεί να βοηθήσει τα μέλη της οικογένειας να κατανοήσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να βρουν τρόπους να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον και να αναδιαμορφόσουν τις σχέσεις τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν μετά την απώλεια. Στόχος, λοιπόν, είναι η ανάδυση ενός νέου νοήματος για τη ζωή μας. Καθώς επεξεργαζόμαστε τη σημασία της απώλειας για τη ζωή μας  και τον πόνο που συνεπάγεται μαθαίνουμε σταδιακά να προσαρμοζόμαστε στον κόσμο που έχει αλλάξει οριστικά από την απώλεια διατηρώντας όσο είναι δυνατόν τόσο την αγάπη μας για τον άνθρωπο που χάσαμε, όσο και την αγάπη μας για τη ζωή.