Η βίωση και η διαχείριση του έντονου ψυχικού πόνου που συνεπάγεται μια απώλεια είναι αναπόφευκτη εμπειρία της ζωής. Όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή μας θα έρθουμε σε επαφή με την οδύνη της.
Καθένας από μας έχει δικό του τρόπο και δικό του ρυθμό με τον οποίο επεξεργάζεται το πένθος, το οποίο δεν αφορά μόνο το φυσικό θάνατο αλλά όλες τις απώλειες τις οποίες νοηματοδοτούμε ως σημαντικές.
Η διαχείριση του πένθους φαίνεται να είναι από τις πιο απαιτητικές καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου.
Συστημικά, χάνω έναν σημαντικό άνθρωπο σημαίνει παράλληλα χάνω μια σημαντική για εμένα σχέση, χάνω κάτι δικό μου, κάτι από τον εαυτό μου, αποσυγκροτούμαι. Κάθε απώλεια επομένως σηματοδοτεί μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, καθώς κάτι χάνεται, κάτι πεθαίνει, χωρίς να το έχω επιλέξει.
Συχνά αυτό που χρειάζεται κάθε άνθρωπος που πενθεί, για να καταφέρει να αντέξει όλη αυτή την οδύνη, τον ψυχικό πόνο, είναι ανθρώπους που ξέρουν να ακούνε, ξέρουν να συμπορεύονται και να αναγνωρίζουν τη δύναμη του ατόμου που πενθεί.
Και αν δε ξέρουν, ρωτούν.
Η ικανότητα μας ως άνθρωποι να βιώνουμε τόσο οδυνηρές συνθήκες και να αντέχουμε, όπως και να έχει, ,είναι η πιο μεγάλη απόδειξη της δύναμης μας. Οι ήρωες δε φαίνονται μόνο στη διάσωση, αλλά και στη διαχείριση της απώλειας. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ηρωικό να βιώνω τόσο μεγάλο ψυχικό πόνο και να εξακολουθώ να παλεύω.
