Πόσος λόγος έχει γίνει ανά τα χρόνια για τις σχέσεις των ζευγαριών;
Ποσό σύνθετες, πολύπλοκες φαίνονται να είναι;
Ποσό μας απασχολούν;
Μας προβληματίζουν;
Ποσό ενέργεια αφιερώνουμε για να τις κατανοήσουμε;
Να τις διαχειριστούμε;
Να συγκρουστούμε;
Μια πρώτη διάκριση που χρειάζεται να κάνουμε είναι ανάμεσα στη συντροφική και την ερωτική σχέση.
Η συντροφική είναι αυτή που αρχίζει με κατάθεση προθέσεων, με διαπραγμάτευση του ζευγαρικού μας συμβολαίου.
Τι ανάγκες έχουμε ,τι σκοπό έχουμε; Που θελουμε να πάμε;
Την ερωτική πάλι θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε ως απόλυτη παράδοση, απόλυτο δόσιμο. «παραδίνομαι» «δε με νοιάζει ο κόσμος αν χαλάσει αρκεί να είμαστε μαζί»
Ο Έρωτας.
Όνομα ουσιαστικό. Πολύ ουσιαστικό.
O έρωτας είναι ένα φαινόμενο πανανθρώπινο, μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη.
Αναπόφευκτος, συγκολλητικός και ιδιοτελής. Δεν επιτρέπει μετριότητα και χλιαρότητα.
Ενέχει εξιδανίκευση και κάθε είδους προσδοκίες από τη πλευρά των συντρόφων.
Δε μπορούμε να τον αποφύγουμε. Ο έρωτας είναι αυτός που μπορεί να προσφέρει την τελευταία μεγάλη πρόταση νοήματος.
“Ο έρωτας, όμορφος σαν ζουρλομανδύας”
Paul Celan
Η συντροφική σχέση δεν είναι υποχρεωτική, (υποχρεωτική είναι η σχέση με τους γονείς, ή τα παιδιά)
Δεν είναι αυτονόητη, ούτε δεδομένη.
Χρειάζεται να κάνουμε πράγματα για να είμαστε μαζί, ποσό μάλλον να είμαστε καλά μαζί, με την έννοια ότι καλύπτονται ικανοποιητικά οι ανάγκες μας.
“Η συντροφική ζωή μοιάζει με έργο τέχνης, χρειάζεται έμπνευση και δουλειά. Ο έρωτας στην αρχή δίνει την έμπνευση και μετά χρειάζεται δουλειά μέσα από δοκιμές και πειραματισμούς”
Hans Jellouschek (1992)
Η “τέλεια” σχέση είναι μάλλον ανύπαρκτη. Αφενός, γιατί το “τέλειο” είναι θέμα αφήγησης, ο καθένας το ορίζει με τελείως διαφορετικό τρόπο και δεδομένα και αφετέρου η μαγική συνταγή για να μακροημερεύει μια σχέση και να βρίσκουν ικανοποίηση τα μέλη ενός ζευγαριού κρύβεται στο δώσιμο χώρου, στην παραγωγική επικοινωνία, το να βρίσκουμε δηλαδή από κοινού λύσεις για τα προβλήματα που προκύπτουν, στην αλληλοκατανόηση και στις σαφείς προσδοκίες.
Το ζευγάρι, μέσα στο οποίο φροντίζουμε και φροντιζόμαστε δεν είναι εκείνο στο οποίο δεν υπάρχουν προβλήματα και συγκρούσεις, αλλά αυτό, τα μέλη του οποίου, αναγνωρίζουν τα προβλήματα τους, ζητούν βοήθεια όταν την χρειάζονται και τα αντιμετωπίζουν.
Κάποιες ιδέες που μπορούν να αποτελέσουν χρήσιμο χάρτη για τη διατήρηση του ερωτικού ζευγαριού:
* Να κουβεντιάζουν μεταξύ τους.
* Να έχουν κοινά ενδιαφέροντα.
* Να έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα, δηλαδή να καλλιεργούν την αυτονομία τους.
* Να ξεπεράσουν το παρελθόν, να κλείσουν ατελείωτες υποθέσεις.
* Να έχουν προσωπικές φιλίες.
* Να σέβονται ο ένας τον άλλον.
* Να γελάνε μαζί.
* Να μαλώνουν δικαία και έντιμα.
* Να καλλιεργούν τελετουργίες/έθιμα, να γιορτάζουν σε γιορτές και επετείους.
* Να οριοθετούνται καθώς έτσι δίνεται η δυνατότητα για καινούριο πλησίασμα.
* Να ανακαλύπτουν καινούρια πράγματα.
* Να αγγίζουν ο ένας τον άλλον.
* Να μοιράζονται ευθύνες.
* Να διατηρούν την ψυχραιμία τους.
* Να θεωρούν το σύντροφο καλοπροαίρετο.
* Να συνδιαλέγονται για την ικανοποίηση των αναγκών και των δύο.
Βιργινία Ιωαννίδου: Η τέχνη της συντροφικής ζωής.
Όλα τα ζευγάρια καυγαδίζουν, συγκρούονται. Η διαφορά και συχνά το “πρόβλημα” έγκειται στο τρόπο που καυγαδίζουν.
Οι περισσότεροι καυγάδες αποκλιμακωνόταν σχετικά εύκολα, αν οι δύο σύντροφοί αναρωτιόταν «Θέλω να έχω δίκιο ή λύσεις;». Το να πιστεύουμε ότι εμείς αποκλειστικά έχουμε δίκιο είναι δική μας κατασκευή. Οταν όμως, αναζητούμε λύσεις,τότε μάλλον είναι
πιθανότερο να κατευθυνθούμε προς αυτές.
