Στη σύγχρονη εποχή, η εφηβεία προσεγγίζεται, από την κοινωνία και ειδικούς πολύ συχνά, με εστίαση κυρίως στα “ δύσκολα” της χαρακτηριστικά όπως η αμφιθυμική διάθεση, οι πειραματισμοί, η υπερβολή, οι παραβατικές συμπεριφορές, οι συμπεριφορές που αποκλίνουν από ότι ορίζει ως “σωστό” η κοινωνία, το σχολείο, η οικογένεια και πολλά ακόμη. Στη πραγματικότητα, σε αυτό αναπτυξιακό στάδιο συντελούνται οι κυριότερες βιολογικές, δομικές και ποιοτικές αλλαγές,οι οποίες επηρεάζουν τόσο τον ίδιο τον έφηβο/ την έφηβη, τους γονείς, όσο και ολόκληρη την οικογένεια.
“ποιος/ποια είμαι, που πηγαίνω, τι με αντιπροσωπεύει”
Το άτομο έχει ήδη κατακτήσει ένα βαθμό αυτονομίας, προσπαθεί να πειραματιστεί, να εξασκηθεί, και να αξιοποιήσει τις δεξιότητες και τις ικανότητες του.
Κοινώς, προσπαθεί να βρεί τι θα κρατήσει, τι θα αφήσει, τι θα αλλάξει και με ποιο τρόπο.
Στο πλαίσιο των αλλαγών αυτών, σαφώς επηρεάζονται σημαντικά οι γονείς, που ανησυχούν, φοβούνται πως αυτό που έχει ξεκινήσει να συμβαίνει είναι εκτός του ελέγχου τους. Από τη μια προωθείται η αυτονόμηση των εφήβων και από την άλλη είναι αυτή που ανησυχεί και συχνά τρομοκρατεί.
Εν τελεί, η πολύπλοκη και πολυεπίπεδη διαδικασία μετάβασης είναι κρίση της εφηβείας ή οικογενειακή κρίση?
Αναρωτιέμαι.
